In dit blog deel ik iets over (mijn ervaring met) bijna 20 jaar mannenwerk. In dit werk kunnen mannen een diepere kracht vinden juist doordat er kwetsbare verbinding ontstaat. Ik eer Harry met dit verhaal, een man uit mijn mannengroep die net overleden is. Hij is een inspirerend voorbeeld vooral als het gaat om afscheid nemen.

Afwezige Vaders, Verloren Zonen

Het boek met de titel ‘Afwezige Vaders, Verloren Zonen’ las ik direct nadat ik op 26-jarige leeftijd mijn eerste mannenworkshop had gevolgd. Ik moest onderkennen dat ik me verloren voelde, mede omdat ik zo weinig aandacht van mijn vader had gekregen in mijn jeugd: er was geen enkel contact tussen mijn 11de en 25ste levensjaar. Inmiddels had ik dus schoorvoetend mijn vader opgezocht en gelukkig is dat uiteindelijk uitgegroeid tot een hechte, voedende relatie.

De dag na die mannenworkshop startte ik mijn afstudeeropdracht bij Fokker Aircraft bij de eindlijn waar de vliegtuigen de fabriek uitgingen. Een jongensdroom die uitkwam terwijl ik onder mijn nette kleding nog bont en blauw was van het heftige mannenwerk. ‘Jullie moesten eens weten’ dacht ik met een innerlijke glimlach.

Ik heb me pas later gerealiseerd wat een enorm cadeau ik mezelf had gegeven met het volgen van die mannenworkshop. De 3-daagse zat vol met lichaams- en ademwerk, persoonlijke reflectie, diepe confrontatie met andere mannen en vol rituelen. Alles bij elkaar was het voor mij een initiatie om in de wereld van de man toe te treden. Precies datgene waar mijn vader het had laten afweten.

 

Mannengroep

Maar met het groeiend contact met mijn vader, bleek ik me nog niet automatisch met vertrouwen tussen andere mannen te bewegen. Ik vond op latere leeftijd mijn plek als zoon van mijn vader, maar op een diepere laag bleef het wantrouwen; logisch wanner je op zo’n jonge leeftijd verlaten wordt.

Zo werd mij zo’n dikke 10 jaar later gevraagd hoeveel mannelijke vrienden ik had waar ik goed contact mee onderhield en of ik ook met mannen intensief samenwerkte. Ik moest op beide vragen negatief antwoorden. De volgende vraag was of ik eigenlijk niet een verlangen had om meer (met) mannen in mijn leven te hebben. Daar voelde ik direct een volle ‘ja!’. En zo ontstond het plan om een mannengroep te vormen waarin mannenwerk de bindende kracht is.

We zijn nu 18 jaar verder en deze eerste mannengroep bestaat nog steeds. Er zijn nog een 5-tal mannen over van het eerste jaar en verder is er een in- en uitstroom gekomen met steeds een totaal aantal van 15-17 deelnemende mannen. Morten Hjort van Phoenix Opleidingen is 14 jaar onze inspirerende begeleider geweest en hij heeft mede mogelijk gemaakt dat we uiteindelijk op eigen kracht verder konden.

 

Wat is mannenwerk?

De tijd dat mannenwerk buiten móest plaatsvinden met heftige uitdagingen en fysieke krachtmetingen is allang voorbij. Tenzij je dat natuurlijk specifiek zoekt, want dan is het zeker nog te vinden. Onze mannengroep zit volgens een oeroud principe in een cirkel, er wordt gedeeld en persoonlijk gewerkt. Lief, leed, alle facetten van het leven en alle gevoelens komen langs. We hebben ervaren dat juist het kwetsbaar durven zijn in de ogen van mannenbroeders enorm krachtig maakt. Jaren van persoonlijk werk op basis van systemisch werk, lichaamswerk en vele coachmodellen hebben gemaakt dat we heel snel tot de kern kunnen komen.

Doordat er een intense verbinding is ontstaan, durven we inmiddels ook scherp en confronterend te zijn. En dat is een blijvende bron van groei en ontwikkeling. Dit is nu een plek waarin ik me volledig gesteund voel in wie ik werkelijk ben en de man die ik bedoeld ben te zijn. Vanuit deze stevige basis geef ik dit mannenwerk ook door. Lastig onder woorden te brengen hoe dankbaar ik daarvoor ben. Misschien wel op deze wijze: ‘Dat ik mijn vader zo heb moeten missen, heeft er wellicht wel toe geleid dat ik in mijn mannengroep een thuisbasis heb gevonden en het mannenwerk mag doorgeven.’ En dan heeft dit gemis toch zin gekregen.

 

Afscheid van onze mannenbroeder

Deze week is bijzonder want één van onze broeders is afgelopen zondag overleden. Ik had vandaag gepland staan dat ik een blog over mannenwerk zou schrijven en in eerste instantie kreeg ik geen woord op papier. Maar het moet gewoon. Harry is bijna 55 geworden, een jaar jonger dan ik en is in de afgelopen vier maanden veel te snel vertrokken uit het leven. Ongelofelijk!

Harry heeft zijn laatste tocht helemaal naar zijn hand gezet en met heel veel mensen gedeeld. Wat een inspirerend voorbeeld over hoe je ook afscheid van het leven kan nemen. In het ziekenhuis met 20 mannen in de king heeft hij nog met ons gedeeld over wat zijn focus was op drie punten. Openheid over hoe het daadwerkelijk gaat en ook over wat onvermijdelijk is. Plek vinden als laatste rustplaats kloppend met het familiesysteem waar je uit voort komt. Zoveel mogelijk ruimte nemen voor afscheid en zelf vormgeven aan waar en op welke wijze je afscheid neemt.

En wat Harry zei over het mannenwerk: ‘Ik ben dankbaar dat ik me aan jullie heb geslepen om uiteindelijk eerlijk, puur en krachtig te zijn’. Wat gaan wij hem missen.